“…Je wereldbeeld is van de zachtste klei die je je maar kunt bedenken, en het is aan je omgeving de taak om die klei langzaam vorm te geven. Te boetseren tot een beeld, kunstig en krachtig. Volgens mij is het de kunst om die klei die je als kind bent je hele leven te behouden. De klei niet te laten uitdrogen, maar juist nat te houden, zodat je altijd kunt blijven leren, iedereen je kan blijven vormen en je altijd kunt blijven veranderen. Hoewel de klei toch vaak opgedroogt en hardheid erin sluipt, op den duur misschien zelfs barsten gaat vertonen, is het willen streven naar het zijn van zachte klei volgens mij geen slecht idee. Alles wat verhardt tot steen werkt uiteindelijk remmend, het kan dan niet meer bewegen. Juist de beweeglijkheid, het flexibele, het mee willen vormen, juist dat brengt vooruitgang. Oude opvattingen kunnen prachtig zijn, zolang ze anderen – en jezelf – niet remmen in hun vrijheid. Gek genoeg, bedacht ik me, terwijl ik de pindakaas van het mes afspoelde, zetten veel van die oude ideeen zich toch als stukken steen vast in de klei. Het zijn de eerste momenten waarop de vormbaarheid van iedere persoon, ieder kind, als het ware wordt vastgezet. Met de juiste vrijheid zouden de eigenschappen die al vanaf het begin in de klei zitten, de glitters, de steentjes en de veren, zonder remming van buitenaf tot een prachtig kunstwerk kunnen uitgroeien. Klei komt niet kleurloos ter wereld. Iedereen is een kunstenaar in spe. De maker van het mesterwerk dat je leven is. En daarvoor is vrijheid essentieel. Maar die echte vrijheid, die totale vrijheid van de omgeving, die is er eigenlijk nooit. Niet echt. Er is schijnvrijheid, of later ingehaalde onvrijheid, maar die echte vrijheid, het totale gebrek aan tekening in de klei van ieder kind, dat raakt vrijwel iedereen voor altijd kwijt…”

Uit : “Confettiregen” Splinter Chabot. Maart 2020. Uitgeverij Spectrum. Druk 1.